Zekeriya 1:9-6

1:5-6 Kalıcı olan, peygamberler değil, Tanrı’nın onlar aracılığıyla ilettiği sözlerdir.

1:6 Peygamber kullarıma Bkz. 2Kr.9:7; 2Kr.17:13,2Kr.17:23; 2Kr.21:10; 2Kr.24:2; Ezr.9:11; Yer.7:25 ve ilgili not; Yer.25:4; Hez.38:17; Dan.9:6,Dan.9:10; Amo.3:7. sözler... atalarınıza ulaşmadı mı? Krş. Yşa.40:6-8; Yşa.55:10-11; bkz. Yas.28:2,Yas.28:15,Yas.28:45. Onlar... dediler İş lenen günahın ciddiyetini fark etmek, tövbenin bir parçasıdır (krş. Ezr.9:1-10:17; Dan.9:3-19).

1:7-17 Tanrı’nın antlaşma yaptığı halk sıkıntı içindeyken, onlara karşı zalimce davranan uluslar esenlik içindeydi; ancak halkı için kıskançlık (bkz. Çık.20:5’e ait not) duyan Tanrı onları, Yeruşalim’i ve tapınağı eski haline kavuşturacaktır (krş. Zek.6:1-8).

1:7 Şevat ayının yirmi dördüncü günü İÖ 15 Şubat 519.

1:8 Gece Zekeriya, sekiz görümün hepsini (Zek.1:7-6:8) bir gecede gördü. ata binmiş bir adam 11. ayette RAB’bin meleği olarak tanımlanır. Zek.1:9,Zek.1:13-14,Zek.1:19; Zek.2:3; Zek.4:1,Zek.4:4-5; Zek.5:5,Zek.5:10 ve Zek.6:4-5’te geçen melekle aynı değildir. gördüm Rüya değil, görüm söz konusudur (bkz. Zek.4:1; ayrıca bkz. Özd.29:18; Yşa.1:1; Ova.1; Elç.10:10 ve ilgili notlar). Görümler verildiğinde Zekeriya uyanıktı (bkz. Bilgi Kutusu: Vahiy, s.1653).